Studiował medycynę w Niemczech. Dyplom lekarza uzyskał w 1910 r., a doktorat w 1913 r. Odbył półroczną praktykę ortopedyczną u prof. Fritza Langego w Monachium. W latach 1913-1922 pracował w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego. Następnie w latach 1922-1936 był ordynatorem Oddziału Ortopedycznego Szpitala Związkowego w Poznaniu. Bardzo zaangażowany w społeczną działalność na rzecz pozyskania uprawnień dla ludzi dotkniętych kalectwem. Znacząco wpłynął na rozwój ortopedii poznańskiej po śmierci prof. Wierzejewskiego. W roku 1936 zorganizował Oddział Ortopedyczny w Szpitalu Miejskim w Gdyni. W 1939 i 1940 r. aresztowany, a następnie wysiedlony. Udał się do Warszawy, gdzie w 1942 r. objął kierownictwo Oddziału Ortopedycznego Szpitala PCK. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem szpitala.W 1945 r. podjął ogromny wysiłek odtworzenia Oddziału Ortopedycznego w Gdyni.
Studiował medycynę w Niemczech. Dyplom lekarza uzyskał w 1910 r., a doktorat w 1913 r. Odbył półroczną praktykę ortopedyczną u prof. Fritza Langego w Monachium. W latach 1913-1922 pracował w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego. Następnie w latach 1922-1936 był ordynatorem Oddziału Ortopedycznego Szpitala Związkowego w Poznaniu. Bardzo zaangażowany w społeczną działalność na rzecz pozyskania uprawnień dla ludzi dotkniętych kalectwem. Znacząco wpłynął na rozwój ortopedii poznańskiej po śmierci prof. Wierzejewskiego. W roku 1936 zorganizował Oddział Ortopedyczny w Szpitalu Miejskim w Gdyni. W 1939 i 1940 r. aresztowany, a następnie wysiedlony. Udał się do Warszawy, gdzie w 1942 r. objął kierownictwo Oddziału Ortopedycznego Szpitala PCK. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem szpitala.W 1945 r. podjął ogromny wysiłek odtworzenia Oddziału Ortopedycznego w Gdyni.
up
up
